Celem wystąpienia będzie ukazanie możliwych sposobów odczytania Platonizmu wśród wybranych reprezentantów badeńskiej i marburskiej szkoły neokantyzmu. Wykorzystując metodę analizy porównawczej, akcentując metafizyczno-ontologiczną i matematyczną wykładnię starożytnego Platońskiego idealizmu, opiszę filozoficzne stanowiska Wilhelma Windelbanda, Emila Laska, Jonasa Cohna, Karla Jaspersa, Johannesa Rehmkego oraz Hermanna Cohena, Paula Natorpa, Augusta Auffartha i Elisabeth Rotten. Badeńska i marburska recepcja systemu Platona pozwala dostrzec w tym starożytnym mędrcu: – wybitnego nauczyciela określającego matematykę mianem propedeutyki do wszelkiej refleksji filozoficznej, a nauce przyznającego rolę przewodniczki życia wskazującej jego cele i wartość; – ontologa ujmującego idee w aspekcie dociekań przyrodoznawczych, między innymi w kontekście analizy świata/kosmosu, logosu i wewnętrznego ładu, a zarazem – jak przyjmuje Johannes Rehmke – metafizycznego ontologa/dualisty, dla którego świat zewnętrzny, fizyczno-materialny jest równie ważny jak wewnętrzny świat myśli; – epistemologa, którego koncepcja pozwala zobaczyć w idei ponadzmysłową, wydedukowaną rozumowo logiczną podstawę, hypothesis, parmenidejską korelację myśli i poznawanego bytu, zasadę lub logiczne prawo, a metafizykę wytłumaczyć nieklasycznie jako horyzont poznania lub naukę o granicach ludzkiej wiedzy; – filozofa „rozumienia z wewnątrz”, który – jak twierdzi August Auffarth – kojarzy pracę wyobraźni z wewnętrzną siłą twórczego ducha wskazując na człowieka jako szczególny podmiot poznający sprawnie wymykający się mechanistycznemu i wyłącznie przyrodoznawczemu wyjaśnianiu zagadki świata; – myśliciela, który – jak w książce Goethes Urpränomen… pisze Rotten – swoją filozoficzną postawą wskazał na cel, ku któremu w czasach nowożytnych dążył także Immanuel Kant, a następnie wielu neokantystów. W podsumowaniu, biorąc pod uwagę wielość neokantowskich ujęć Platonizmu, poruszę kwestię aktualności tej starożytnej koncepcji.