Wydany przez Micheleta (Berlin 1833) zapis wykładów Hegla o historii filozofii stanowi mixtus compositus notatek wielu słuchaczy bez oznaczenia źródeł. Ten wydany bez aparatu krytycznego tekst jest podstawą polskiego przekładu (Warszawa 1996). Współczesne wydania krytyczne Hegla (Garniron/Jaeschke, 1996; Grotsch, 2016, 2020) odchodzą jednak od tego paradygmatu na rzecz zaznaczania różnic, czasem istotnych, między poszczególnymi zapisami. Stawiają oni hipotezę, iż tylko krytyczne zestawienie różnych zapisów wykładów Hegla daje możliwość właściwego poznania jego myśli. Zachowały się dwa zeszyty polskich słuchaczy wykładów Hegla: zapiski Romualda Hubego z wykładów wygłoszonych w semestrze 1823-1824 (BJ Rkp. 5023 II) oraz anonimowy zeszyt dedykowany Antoniemu Helclowi z zapisem wykładu z semestru 1825-26 (PAU sygn. 57). W oparciu interpretację Platona zawartą w tych rękopisach chciałbym zweryfikować tezę o doniosłości różnic w poszczególnych zapisach i ich znaczenia dla interpretacji Hegla.