Autor referatu skupia się na pewnym – w jego ocenie – nieporozumieniu, sięgającym czasów Arystotelesa, a polegającym na tym, że termin „idea” odnoszony przez nas bezpośrednio do Platońskich bytów pojęciowych, dla twórcy Politei najprawdopodobniej oznacza jedynie wizualną postać owych niezależnie istniejących bytów, która to wizualizacja daje noetycznej sferze naszej świadomości jakąś jednak możliwość kontaktowania się z nimi. Warto dodać, że kontakt wizualny, czy też „quasi-wizualny”, z dowolną formą bytu nie musi stanowić dla Platona najbardziej integralnego związku między poznającym a przedmiotem poznania – bierze on pod uwagę również noetyczne „dotykanie” przedmiotu poznania, a nawet swoiste zespolenie się z nim zachodzące w świadomości poznającego.

       Swoje konkluzje opiera referent na materiale, jakiego dostarcza wspomniana powyżej Politeia, uzupełnionym paralelnymi miejscami z innych dialogów Platona. Przytacza argumenty, które podtrzymują tezę, z jaką występuje, odnosząc się zarazem do miejsc, których wymowa może przeczyć jego poglądowi.